...staram się nie mysleć , nie pamiętać...siedzę nad nudnawą statystyką , w głowie mam wariancje ,dominanty i mediany...to pomaga zejść na ziemię. Wracam do siebie jak do dawno nie widzianego kraju...uczę się żyć... przez całe życie i staję się mocniejsza z każdym kolejnym ciosem wbitym w serce... To chyba wbrew logice...?:))
....Wychodzę na deszcz , naga, odziana w tatuaż
Krople chłostają me cialo, ma duszę , zmywają brud mych myśli i czynów,
Brud zastygły od lat.
Stoję w kaluży grzechu, naga , odziana w tatuaż , z głowa wzniesioną ku niebu.
Boże , oczyść mnie , albo mnie zabij....!
czuję BÓL , tak to musi boleć...
aqila "śmierć w deszczu" 4.05.2002
5.05.2002
...skuliłam sie w sobie, niech nikt mnie nie dotyka... . jestem otwartą raną ... starczą mi moje mocne ramiona , niech mnie oplotą jak konary , mocno , aż krew będzie spływać po nich strużkami... Nie znajdzie mnie nikt ... oplotę się ciasno ich gorsetem aż zwalczę w sobie ten ból . Aż wypluję w męczarniach rozerwane na strzępy serce ...
A potem powstanę jak fenix z popiołów i spojrzę prosto w słońce , a ono swym ciepłem osuszy mi rany. I będę silna i mocna , obrosnę w skorupę nieprzeniknioną już dla nikogo...I nie wzruszy mnie nic...bo nic nie jest warte takiego bólu....
...mówił , że jestem jego przyjacielem , a byłam "niczym"...nawet nie wrogiem ...dostałam w twarz z otwartej ręki....to nie boli , to zabija...:(( już mnie nie ma , zapadam się w nicość , straciłam wiarę we wszystko...
Padał dzisiaj deszcz ,była burza siedziałam w pociemniałym od nieba pokoju...
śmierć w deszczu 4.06.2002
Czarne sklepienie nieba nadziane na kikuty anten.
Słychać wrzask umykających w pośpiechu ptaków,
szelest nóg owadów w trawie,
trzepot skrzydeł motyla składanych jak do modlitwy - ostatniej.
Pierwsza kropla deszczu spokojnie , niewinnie spada na skórę liścia,
cichutko sunie w dół.
Mogłabym te krople zebrać w dłoń i podac ustom Twoim,
lecz Ty ich nie potrzebujesz , pije je łapczywie spragniona ziemia.
Grzmot jak krzyk rozdziera ciszę,
czuć w powietrzu panikę stworzeń, subtelne natężenie strachu....i cisza.
Krople lecą jak płatki z nieba zmysłowo pieszcząc liście,
a motyl kuli skrzydła ,wie , że czeka go śmierć , śmierć w deszczu
i zmrok zapada nad nim coraz głębszy...
BÓL , tak musi czuć BÓL.
Już krople jak oprawca smagają biczem jego skrzydła,
zmywają ostatnie pyłki życia...ŚMIERĆ.
I znowu grzmot , błysk i coraz mocniej wpijają się w ciszę odgłosy zagłady
- krople biją bezlitośnie na oślep,
dłonie liści tak bezbronnie wzbijają się w niebo, poddają się razom uderzeń.
Gdzie ta cisza....?
Kolejny grzmot jak stado dzikich mustangów przeszywa sklepienie
wznosząc opary mgły wśród chmur , i halas, ogromny hałas,
i nie ma już ucieczki , jest tylko BÓL.
Wychodzę na deszcz , naga, odziana w tatuaż.
Krople chłostają me cialo, ma duszę , zmywają brud mych myśli i czynów,
Brud zastygły od lat.
Stoję w kaluży grzechu, naga , odziana w tatuaż , z głowa wzniesioną ku niebu.
Boże , oczyść mnie , albo mnie zabij....!
czuję BÓL , tak to musi boleć.
.................
Umarł już motyl , rozerwany razami na strzępy.
Płynie teraz we wstążkach strumieni , muskany płatkami kropel.
W "ostatniej drodze" na skrzypcach gra mu deszcz...
I nic już nie będzie takie samo...
AQILA.