"śmierć w desczu"

Padał dzisiaj deszcz ,była burza siedziałam w pociemniałym od nieba pokoju...

śmierć w deszczu      4.06.2002

Czarne sklepienie nieba nadziane na kikuty anten.

Słychać wrzask umykających w pośpiechu  ptaków,

szelest nóg owadów w trawie,

trzepot skrzydeł motyla składanych jak do modlitwy - ostatniej.

Pierwsza kropla deszczu spokojnie , niewinnie spada na skórę liścia,

cichutko sunie w dół.

Mogłabym te krople zebrać w dłoń i podac ustom Twoim,

lecz Ty ich nie potrzebujesz , pije je łapczywie spragniona ziemia.

Grzmot jak krzyk rozdziera ciszę,

czuć w powietrzu panikę stworzeń, subtelne natężenie strachu....i cisza.

Krople lecą jak płatki z nieba zmysłowo pieszcząc liście,

a motyl kuli skrzydła ,wie , że czeka go śmierć , śmierć w deszczu

i zmrok zapada nad nim coraz głębszy...

BÓL , tak musi czuć BÓL.

Już krople jak oprawca smagają biczem jego skrzydła,

zmywają ostatnie pyłki życia...ŚMIERĆ.

I znowu grzmot , błysk i coraz mocniej wpijają się w ciszę odgłosy zagłady

- krople biją bezlitośnie na oślep,

dłonie liści tak bezbronnie wzbijają się w niebo, poddają się razom uderzeń.

Gdzie ta cisza....?

Kolejny grzmot jak stado dzikich mustangów przeszywa sklepienie

wznosząc opary mgły wśród chmur , i halas, ogromny hałas,

i nie ma już ucieczki , jest tylko BÓL.

Wychodzę na deszcz , naga, odziana w tatuaż.

Krople chłostają me cialo, ma duszę , zmywają brud mych myśli i czynów,

Brud zastygły od lat.

Stoję w kaluży grzechu, naga , odziana w tatuaż , z głowa wzniesioną ku niebu.

Boże , oczyść mnie , albo mnie zabij....!

czuję BÓL , tak to musi boleć.

.................

Umarł już motyl , rozerwany razami na strzępy.

Płynie teraz we wstążkach strumieni , muskany płatkami kropel.

W "ostatniej drodze" na skrzypcach gra mu deszcz...

I nic już nie będzie takie samo...

AQILA.