aqila

Deszcz obudził wspomnienia, myślałam , że umarły już gdzieś we mnie, a tu niemiła niespodzianka, żyja...! 

 J. pewien incydent w moim życiu, spłynął mi na głowę dzisiaj wraz z tym wszechobecnym deszczem: Pamiętam jego mokre włosy, niedbale zarzucony płaszcz, coś tam zawiązane przy szyji, wytarte dzinsy, gruby wełniany swetr, który mu kupiłam, i ten wzrok zwalający z nóg. To było coś niesamowitego , tylko na mnie spojrzał.... a już byłam mokra.... Wyraźnie widziałam jego oczy, przypomniały mi się usta z lekko wydętą dolną wargą.... tak cudownie miękkie, gdy całował obejmował całe moje usta  i wciskał się języczkiem pozostawiając mnie bez tchu .... ach:) Przypomniałam sobie wieczory , gdy wtulona w jego ramiona słuchałam godzinami muzyki, leżeliśmy z zamkniętymi oczyma wtuleni w siebie i nic nie miało znaczenia, nie liczył się upływający czas, bo mieliśmy go tylko dla siebie .... Przypomniałam sobie noce ... i poranki, gdy budził mnie pocałunkiem.... wspólne wypady ze znajomymi na piwo do naszej ukochanej knajpki, nocne imprezy....wspomnienia wywołały radość;). Cieszę się ,że je mam ... nie bolą już , tylko sprawiają , że się zamyślam patrząc za okno z tajemniczym uśmiechem na twarzy.. ;))

.......Usiądź kiedyś i tak spokojnie zajrzyj w siebie .... co tam jest? krzyk? rezygnacja? szczęście? rozterka? A może jest coś innego? Pomyśl , co tak naprawdę masz cennego, co w sobie kochasz......co mógłbyś komuś podarować, bo masz tego w nadmiarze.... Pomyśl, co inni w Tobie widzą, dlaczego jesteś niepowtarzalny i tak ważny dla nich? Co w Tobie jest takiego, bo każdy coś ma.... Potem wyciągnij to , co odkryłeś na światło dzienne, opakuj jak najcenniejszy prezent, najpiękniej jak umiesz i podaruj komuś .... Ktoś czeka.

.... pusta biała karta przede mną, szukam koncepcji, natchnienia ... w głowie tłuką się obrazy, mieszają kolory, patrzę na twarz odbitą w szybie monitora ... wzięłam farbę na palec, pociągnęłam po policzkach, nosie, wokół ust,  wjechałam na czoło, kreśląc zygzaki,........ teraz twarz w monitorze parsknęła śmiechem "hihi", "co, chcesz jeszcze? , to masz!"- obrysowałam kontury oczu, otuliłam karminowym kolorem usta ....  " - śmiało, rozbierz się , namaluję ci na ciele obraz, poczujesz delikatnie ślizgające się z farby moje palce, doświadczysz tego ,co czuje płótno pod dotykiem pędzla.... -czystą rozkosz ....- będziesz kolorem.... obrazem.... natchnieniem ... będziesz w epicentrum uwagi mojego wzroku i umysłu ..... będziesz dziełem mych rąk i twoich kształtów.... stań swobodnie....  zamknij oczy ...  poczuj pieszczotę dłoni .... poczuj się kimś najważniejszym na świecie ... poczuj się MOIM światem przez ten czas ...."

Sięgnęłam jeszcze raz do wiersza, przy czytaniu którego każdorazowo płakałam. Budzi teraz zupełnie inne uczucia, wzrusza, ale jakbym inaczej go rozumiała...może pełniej ... 

TO JEST MIŁOŚĆ...

"               To jest miłość , która miała swój początek , na poczatku był niewielki strach i czułość, co nie chciała się urodzić ,zawiązać w owoc. Miłość, która wyszła z morza twoich oczu , majaca twój głos - jak anioł - i sztandar. Miłość pachnąca powietrzem, wilgotnym ciałem, miłość , na ktorą nie ma leku ani ocalenia,  życia ni smierci, nawet małej agonii...

                To jest miłość idąca w ogrodach i światłach. W śniegu na szczycie góry w miesiącu lutym, w niespokojnych pragnieniach, które się wdycha pod sklepieniem zmierzchu. We wszystkim, co nie wiadome. Nigdy nie wiadomo dlaczego przyjdzie miłość- a potem dłonie- straszliwe dłonie strzeliste jak myśl- splatają się i łagodny pot (znowu ten strach!) błyszczy jak zatopione perły, błyszczy wciąż, nawet wtedy, gdy pocałunek, tysiące ich, miliony są właściwie ogniem, prawie klęską, triumfem, prawie wszystkim, co przypomina miłość- jest miłością.

                To jest historia miłości o początkach ciemnych i czułych. Przyszła  jak gołąb i gołąb nie miał oczu. I widzieliśmy siebie wzdłuż rzek i w poprzek krajów. Odległości były jak oceany i znikome jak uśmiech bez światła. A mimo to wyciągała do mnie ręce, a ja dotykałem jej skóry łaski pełnej i nurzałem się w jej oczach, skąd szedł płomień, umierałem przy niej i oddychałem jak rozrąbane drzewo, i zapomniałem , że mam imię, zapomniałaem przeklętych nazw rzeczy i kwiatów i chciałem krzyczeć, krzyczeć, że kocham i że nie mam serca na tę miłość, tylko niepokój wielkości nieba, ściśnięty jak ziemia w garści... I widziałem, że  wszystko było w jej oczach (znów to morze!), to zło, ta niebezpieczna dobroć, zbrodnia, duch głęboki, który  wie o wszystkim i już odgadł, że miłość sięga mi do ramion, aż do duszy, aż do spragnionych warg. Już wiedzą jej oczy i cudowny medal jej ud. Wiedzą to fotografie i ulice, wiedzą słowa, ulice i fotografie, wiedzą , że ona i ja  to wiemy, że bedziemy musieli umierać przez całe życie, aby nie pękło nam serce, aby nie płakać z miłości...."

 Wpadło mi to w ręce ... wspomnienie lata..? Chyba tak. Zrobiło się tak zimno... brrr... Będę tęsknić za latem, nawet za upałami, które już mi wychodziły bokiem:) W nocy, nawykła do spania nago, wstawałam czym prędzej i po omacku szukałam jakiejś ciepłej bluzy ...i zanim się rozgrzałam , było już szaro :) Chyba będę się musiała przeprosić z butelką rumu, która odstawiona latem jako nader nieodpowiedni na tę porę roku trunek , stoi zakurzona w szafce ... Przyszła na nią pora:)